muzieklijstjes.nl

| De lijst | Home Achtergrond | Register op muzieklijstjes.nl |

Begrafenismuziek

Blunt leidt Britse begrafenis Top-10

Londen, 4 okt. De pophit Goodbye my lover (2005) van de vorig jaar gedebuteerde zanger James Blunt is nu reeds het meest gedraaide liedje op Britse begrafenissen. Robbie Williams staat op nummer 2 met Angels. Op nummer 3 staat I've had the time of my life van Bill Medley en Jennifer Warnes, uit de dansfilm Dirty dancing.

Uit het onderzoek naar de meest populaire begrafenishit blijkt dat 51 procent van de Britten al weet welk liedje er op de eigen begrafenis gedraaid moet worden. De Top-10 bestaat grotendeels uit popliedjes. Op nummer 5 staat het enige klassieke muziekstuk, Pie Jesu: Requiem. (BBC)

Anoniem artikel uit de Volkskrant van woensdag 4 oktober 2006

 

Hieronder worden tachtig liedjes gepresenteerd die:

a) zeker niet voorkomen in de Top-10 of Top-100 en

b) "aardige" liedjes kunnen zijn voor begrafenis of crematie.



Los van die omstandigheden zijn het elk op zich bijzondere songs (van bijzondere albums).

Bij alle gekozen songs wordt in het kort aangegeven waarom dit liedje bruikbaar zou kunnen zijn bij begrafenis of crematie.

Een waarschuwing vooraf: niet iedereen zal kunnen instemmen met de manier waarop de samensteller van deze lijst omgaat met teksten.


HvD, 8 - 30 oktober 2006 / maandag 22 juni 2022

 

Klik hier voor hetzelfde artikel op een ander blog



 

Alle besproken liedjes (ca. 80)

Abba - The winner takes it all (1980)

Arno Adams - Kus mich dan (2004)

Laurie Anderson - White lily (1986)

Laurie Anderson - World without end (1994)

Laurie Anderson & Kronos quartet - Everything is floating (2018)

Eric Bogle - No man's land (197?)

Daniel C. Boling - It's his voice she hears (2013)

Ben Bullington. I've got to leave you now (2013)

Calexico - Blood flow (1998)

Carter family - When I'm gone (1930)

Carter family - Will you miss me when I'm gone (1928)

Johnny Cash. Four strong winds (2006)

Eva Cassidy. Fields of gold (l1996) (live)

Vic Chesnutt - Debriefing (2007)

Eric Clapton - Let it grow (1974)

Guy Clark - Desperados waiting for the train (1975)

Guy Clark - The Randall knife (1995)

Bruce Cockburn - No footprints (1979)

Elvis Costello - Couldn't call it unexpected #4 (1991)

Elvis Costello & the Brodsky quartet - The birds will still be singing (1993)

Crowded house - She goes on (1991)

Miles Davis - Time after time (1985)

Skeeter Davis - The end of the world (1962)

Neil Diamond - Create me (2005)

Björn van der Doelen - Rust (2017)

John Dowland - Now o now (Hilliard ensemble) (1988)

Nick Drake - Day is done (1969)

Nick Drake - Fruit tree (1969)

Bill Fay - The coast no man can tell (2012)

Bill Frisell & Robin Holloway - The end of the world (1997)

Eliza Gilkyson - Requiem (2005)

Peter Hammill - Four pails (1986)

Emmylou Harris - Sweet old world (1995)

Ernst Jansz - Luna Luna mijn (2006)

Eilen Jewell - Sea of tears (2009)

Eleni Karaindrou - filmmuziek Ulysses' gaze (1995)

Peter Koene - Afscheid (2012)

Leo Kottke - You tell me why (1973)

Kronos quartet & Mahsa Vahdat - Vanishing lines (2019)

Brenda Lee - Losing you (1963)

Brenda Lee - The end of the world (1963)

Gerard van Maasakkers - Jehan (2000)

Guus Meeuwis - Tranen gelachen (2007)

Guus Meeuwis - Genoten (2007)

Neerlands hoop - En als je de dood niet kent (1971)

Danny O'Keefe - Just Jones (1977)

Anne Sofie von Otter - April after all (2001)

Overstekend wild - Danse macabre (1992)

Alex Roeka - Vechten tot het eind (2001)

Maarten van Roozendaal - Sterfbed (2006)

Kristi Rose - All is gone (2000)

Ron Sexsmith - April after all (1997)

Ron Sexsmith - Gold in them hills (2002)

Frank Sinatra. September song (1965)

Ede Staal - Jij was de zee (197?)

Ede Staal - t Hogelaand (197?)

Sting - The book of life (2003)

June Tabor - The turn of the road (1994)

June Tabor - The lads in their hundreds (2006/2013)

June Tabor - All I ask of you (2006/2013)

Jeff Talmadge - Inside the brackets (2003)

Lieven Tavernier - Albert-Willem (2002)

Lieven Tavernier - Niet voorbij (2005)

Lieven Tavernier - Wind & rook (2008)

Allan Taylor - We stood as one (2013)

Anna Ternheim - Tribute to Linn (2006)

Anna Ternheim - Show me the meaning of being lonely (2015)

Richard Thompson - Stumble on (2010)

Tierra caliente - El Jinete (1993)

Yann Tiersen - La valse d'Amélie (2001)

The Unthanks. Set me free (2017)

Tom Verlaine - Last night (1979)

Bram Vermeulen - Testament (1991)

Louson Wainwright III - Where the whippoorwell is whispering goodnight (2009)

Tom Waits - Shiver me timbers (1974)

Jonas Winterland - Niemand vraagt zich af (2013)

Wolverlei - 14-18 (1980)

Townes van Zandt - Black crow blues (1966)

Townes van Zandt - To live is to fly (1972)

Townes van Zandt - Tower song (live) (1973)

 

 


Abba - The winner takes it all (1980) (4:54)

Super trouper (Polar 1980)
Alhoewel deze topsong over echtscheiding gaat is het door de filosofische inhoud wellicht geschikt voor een begrafenis of crematie. De vrouwelijlke hoofdpersoon is door haar geliefde in de steek gelaten. Het noodlot heeft haar getroffen. Haar vriend is gevallen voor een ander en zij zit met de gebakken peren. Het noodlot wordt als volgt beschreven:

The gods may throw a dice
Their minds as cold as ice
And someone way down here
Loses someone dear

De goden dobbelen met mensen waardoor sommige de klos zijn en anderen niet. Onbedoeld is het lied ook een verwijzing naar werk van de socioloog/schrijver Elias Canetti. In zijn hoofdwerk Massa en macht heeft hij het over uiteenlopende symbolen die te maken hebben met macht. Een machtsgevoel is bijvoorbeeld als een winnaar neerkijkt op degene die hij heeft overwonnen. Of gedood. Degene die neerkijkt is de winnaar. In die trant doordenkend betoogt Canetti dat iedereen die een dood persoon aanschouwt gevoelens heeft van de winnaar: hij of zij leeft verder en de dode is de verliezer.

Onlangs heeft de Zweedse klassieke zangeres Anne Sofie von Otter een cd uitgebracht waarop ze liedjes vertolkt van de Abba-mannen (Benny Andersson & Bjorn Ulvaeus). Op I let the music speak staat ook een versie van The winner takes it all. Die versie kan echter niet tippen aan het origineel.
 

 


Arno Adams - Kus mich dan (2004) (4:30)

I
ch weit desse d'r bus (Inbetween 2004)
De Noord-Limburgse zanger Arnold Adams heeft op zeker moment besloten in zijn Venlose dialect te gaan zingen. Dat is een van de charmes van dit lied: je blijft gissen naar wat er precies wordt gezongen en bedoeld. De grote lijn van dit sober begeleide lied zijn is echter volstrekt helder. Adams bezingt de seizoenen. Het komen en gaan van verschijnselen zoals sneeuw, krokussen in het voorjaar, vogels die weer gaan zingen, de hete zomers, joelende kinderen die buiten spelen enzovoorts. In het refrein heeft hij het over zijn geliefde. Een troostrijk lied want één ding is zeker: ook na de dood zullen de seizoenen komen en gaan en zullen mensen daar samen met hun geliefde in meerdere of mindere mate van blijven genieten. Een cello is nadrukkelijk aanwezig.
 

 

 


Laurie Anderson - White lily (1986) (1:16)

Home of the brave (Warner 1986)

In een kort nummer declameert de Amerikaanse performance artieste Laurie Anderson de volgende zinnen:

What Fassbinder is it? The one-armed
Man walks into a flower shop and says:
What flower expresses
Days go by
And they just keep going by endlessly
Pulling you
Into the future
Days go by
Endlessly
Endlessly pulling you
Into the future.
And the florist says:
White lily.


 

 


Laurie Anderson - World without end (1994) (2:47)

Bright red (Warner 1994)
Op een geluidscollage van Brian Eno vertolkt Laurie Anderson een korte, mysterieuze, filosofische tekst over geboorte en dood. Hoogstwaarschijnlijk is het nummer geschreven voor haar overleden vader. Een tekst voor mensen die niet geloven in een leven na dit leven. De mooiste zinnen en beeldspraak zitten aan het eind van het liedje:

When my father died we put him in the ground
When my father died it was like a whole library
Had burned down
World without end remember me

 

 

 

 

 


Laurie Anderson. Everything's floating (2018) (1:59)

Landfall (Nonesuch 2018), met Kronos quartet
Drie ‘liedjes’ van de cd Landfall (2018)
Na jaren aandringen stemde Laurie Anderson in op het verzoek van David Harrington – de voorman van het Kronos quartet – om samen een muziekstuk te maken.

Begin 2018 verscheen de gelijknamige cd: Landfall. Een plaat waarop Laurie Anderson zelf relatief weinig aan het ‘woord’ komt. Het is zeker geen ‘zing’-plaat. De plaat gaat ogenschijnlijk over orkaan Sandy, die in 2012 vooral ook in haar woonplaats New York flink huishield.

Klik hier voor een lang artikel over dit meesterwerk (Landfall – We gaan toch niet zitten wachten tot het milieu drastische maatregelen neemt).


Aan het eind van dit album zitten volgens mij drie tracks die wellicht gebruikt kunnen worden tijdens een afscheidsbijeenkomst. Op één van die drie (Everything Is Floating) hoor je Laurie Anderson met haar eigen, natuurlijke stem enkele regels zeggen die troost kunnen bieden. Het gaat over de periode nadat orkaan Sandy voorbij is getrokken en iedereen thuis de balans opmaakt. Wat is kapot, beschadigd. De twee ‘liedjes’ daaromheen leiden die tekst als het ware ‘in’ en ‘uit’.

And after the storm
I went down to the basement
And everything was floating
Lots of my old keyboards
Thirty projectors
Props from old performances
A fiberglass plane motorcycle
Countless papers and books

And I looked at them floating there
In the shiny dark water, dissolving
All the things I had carefully saved
All my life becoming nothing but junk
And I thought how beautiful
How magic and how catastrophic

De cruciale woorden zijn (natuurlijk): beautiful, magic & catastrophic. Allemaal van toepassing op dood en overlijden van een geliefd iemand. Wellicht is ‘mooi’ minder van toepassing, maar dood hoort nu eenmaal bij het leven. Het is zeker een magisch gebeuren, want wat gebeurt er met iemand (en later onszelf) als we doodgaan.

Track 27. We Head Out (1:50) instrumentaal
Track 28. Everything Is Floating (1:59) spoken words
Track 29. Gongs and Bells Sing (2:33) instrumentaal

Pick your choice!

Eric Bogle - No man's land (197?) (6:17)

The Eric Bogle songbook : vol. 2 (Greentrax 1992)
In het begin van de jaren zeventig heeft de Australische Schot Eric Bogle No man's land geschreven nadat hij verschillende oorlogskerkhoven in Noord-Frankrijk en België had bezocht. In het lied zit hij neer bij een van de eindeloze rij witte kruizen. Daar ligt ene private William McBride. Een jongen van een jaar of negentien die ook zinloos is gevallen voor koninkrijk, eer of God. In het lange lied komt hij tot de conclusie dat Wereldoorlog I zinloos was, dat er na deze oorlog nog andere zijn geweest, dat er nog meer zullen komen en dat er nog steeds onnodig jonge mensen sterven. Het lied is kortom een aanklacht tegen deze en alle oorlogen. Het lied bevat elementen die het wellicht geschikt maken voor begrafenis of crematie.

De Nederlandse folkgroep Wolverlei heeft in 1980 een Nederlandse versie gemaakt. Zie hieronder.
 

 

 


Daniel C. Boling. It's his voice she hears (2013) (3:49)
Sleeping dogs (Berkalin 2013)
Een volstrekt onbekende Amerikaanse singer-songwriter: C. Daniel Boling. Op zijn (late!) debuutplaat staat een ballad over een oude vrouw die terugblikt op haar huwelijk. Veertig jaar samen met een man, die alles was in haar leven. Om wie alles draaide. Maar die helaas kwam te overleven en haar eenzaam achterliet. It’s his voice she hears

It’s his voice she hears
She wept tears of joy
On the day when he married her
Doesn’t seem that long ago
But it’s been forty years
Since the night he first carried her
In through their own bedroom door
Except for that stint that he did in the army
She hasn’t spent one night alone
Now she moves in a daze trhough her daily routine
Waiting for him to come home

It’s his voice she hears in the hallway
His step she hears on the stair
Standing beside her like always
But nobody’s there
He’s still alive in her heart
Where he’s been all of these years
In her mind, every time there’s a sound
It’s his voice she hears

Her heart wept in silence
Today when she buried him
She can’t believe that it’s true
Nothing seems real
And she watched his friends carry him
Now she’s not sure what to do
Back in her seventies she lived by herself
She simply can’t recall how
Friends alsway say she looks young for her age
But she doesn’t feel that way now

It’s his voice she hears in the hallway
His step she hears on the stair
Standing beside her like always
But nobody’s there
He’s still alive in her heart
Where he’s been all of these years
In her mind, every time there’s a sound
It’s his voice she hears

Ben Bullington. I've got to leave you now (2013) (5:04)

Ben Bullington (Eigen beheer 2013)
Dit nummer heeft Ben Bullington zonder enige twijfel geschreven nadat zijn doodvonnis was getekend. Een zwanenzang. Voor zijn drie achterblijvende zonen. Strak opgezet: vier coupletten en een refrein. Geen moelijke woorden. Niet opstandig. Boos of teleurgesteld. Eerder iets zen-achtigs. Laconiek. Hij refereert aan een god en het christelijke gdeachtengoed, maar ik vermoed dat hij amper geloofde. Een soort ‘ietsist’ die hoopt dat zijn zonen ooit zullen ervaren dat hij op een bepaalde manier aanwezig zal zijn. Het lied is vooral een oproep om niet te treuren, maar door te gaan met leven. En – vooral dat – je ergens voor in te zetten. En ook doorlevend in het besef dat zij ooit ook aan de ‘beurt’ zullen zijn. Maar ondanks die woorden, hakt het er waarschijnlijk wel in. Als je naar dit liedje luistert met iemand voor ogen die onlangs eenzelfde vonnis heeft gekregen en zijn of haar kinderen moet achterlaten.


I’ve got to leave you now Too many men are worst than rodents
Too many kill with easy minds
Just used to memorize a passage
from a fabled god who’s hands we’re full of time

Refrein
Our souls might mingle in the aftertorch
Like four friends smoking on a midnight porch
I’ve always loved you the best, I knew how
I’ve got to leave you now

If you find yourself at peace, work to keep it
if you find yourself in battle, carry one
For savior life and flee the crazy captain
who’s connection to this planet has all been gone

Refrein

I hope you have real love, in your future
I hope you dance each month of may away
And also put your shoulder to a purpose
And leave this world a slighty better place

Refrein

Promise me, you won’t worry
It’s probably like the time, ‘for I was born
Make some waves out on the ocean
With all the best inside you, my sons

Refrein

In 2015 verscheen het tiende album van Darrell Scott (10 : the songs of Ben Bullington). Die bevat louter covers van Ben Bullington songs.


Calexico - Blood flow (1998) (5:10)

The black light (City slang 1998)
Een relatief lange song, met veel gesproken/gezongen woorden. Mysterieuze woorden en zinnen. Onduidelijk waar het liedje over gaat. maar er zitten beslist fragmenten in die zullen aanspreken. En niet te vergeten de gitaar die op zeker moment losbarst.

Her eyes are closed now
That final breath is near
She lets go of my hand
And I'm falling to
A sea of tears

en

My heart in me wants
To lie 'neath the waves of sorrow and tears
Sink to the bottom and linger there
The rest of my years
 

 


Carter family - When I'm gone (1930) (3:02)

Worried man blues, 1930 (Rounder 1995)
Om de een om andere reden is the Carter family bekend en tegelijk onbekend. Iedereen die iets van de geschiedenis van de populaire muziek afweet noemt hen als een zeer belangrijke, invloedrijke groep. Maar het rare is dat hun muziek zelden tot nooit gedraaid wordt op de radio of in een televisieprogramma voorbijkomt. Terwijl juist de muziek van deze groep die in het eind van de twintiger jaren opkwam zo tijdloos, maar vooral nog steeds zo fris en 'nieuw' klinkt. Juist hier gaat de stelling op dat alle muziek die je voor het eerst hoort nieuw is. In beide liedjes spreekt de dode tot de achterblijvers. De tekst is heel eenvoudig en kort:

You're gonna miss me when I'm gone
O I know you will miss me when I'm gone
You're gonna miss me by my walk
You're gonne miss me by my talk
O I know you will miss me when I'm gone

In het volgende couplet rijmt "song' op "all day long'.
 

 


Carter family - Will you miss me when I'm gone (1928) (3:15)

Anchored in love, 1928-1929 (Rounder 1993)
Het refreintje is heel simpel: Will you miss me (miss me when I'm gone)

En er zijn drie coupletten. Meer is er niet nodig voor een geslaagd liedje.

When death shall close these eyelids
And this heart shall cease to be
And they lay me down to rest
In some flowery bound retreat

Perhaps you'll plant a flower
On my poor, unworthy grave
And come sit alone beside me
When the roses nod and wave

When these footsteps ne'ver are heard
And these lips are pale and cold
In a winding sheet of daisies
This frail body you'll enfold

 

 


Johnny Cash. Four strong winds (2006) (4:34)

American V : a hundred highways (American 2006)
In zijn laatste levensjaren heeft Johnny Cash veel liedjes van anderen opgenomen. Producer Jack Rubin liet Cash met zijn karakteristieke stem de meest uiteenlopende songs inzingen. Na zijn dood heeft Rubin met een stel muzikanten de muziek opgenomen. Het vijfde album in de reeks American recordings bevat liedjes die allemaal over dood gaan. Niet omdat die liedjes op zich over dood gaan maar de luisteraar realiseert zich steeds dat Cash dood is. Dat hij in het harnas is gestorven. Dan krijgen bepaalde woorden en zinnen een andere betekenis. Ieder zal een ander nummer van dit album wellicht ooit voor een begrafenis of crematie kunnen gebruiken. Hier wordt gekozen voor Four strong winds van ene Ian Tyson. Een liedje dat Neil Young reeds in in 1978 op zijn Comes a time album opnam.

In het liedje realiseert de hoofdpersoon zich dat sommige dingen zullen blijven bestaan: de wind uit vier richtingen, de zee met haar eb en vloed en dat als het in het leven tegenzit je toch verder moet ("come what may"). Inderdaad, een waarheid als een koe, maar juist op zo'n middag maar al te waar.

In het liedje zullen ook mensen die gelovig zijn berusting vinden. De hoofdpersoon belooft uit te kijken naar het weerzien. Na de dood, in een andere wereld, een andere omgeving.



Four strong winds that blow lonely
Seven seas that run high
All those things that don't change come what may
The good times are all gone
Then I'm bound for movin' on
I'll look for you if I'm ever back this way.

 


Eva Cassidy - Fields of gold (1996) (live) (4:57)

Live at Blues alley (Blix street 1998)
Het verhaal van Eva Cassidy is wellicht bekend. In 1996 overleed Eva Cassidy op 33-jarige leeftijd (huidkanker). Vijf jaar later werd de verzamelcd Songbird een groot succes. Vervolgens werden nog meer verzamelcd's op de markt gebracht. Haar mooiste studio-plaat is Live at Blues alley, de naam van een "zaaltje" in Washington. Daar zong ze op 2 en 3 januari 1996. In november van dat jaar stierf ze. Tijdens het concert in Blues alley zong ze bekende nummers van grote namen (Irving Berlin, T-Bone Walker, Paul Simon, Curtis Mayfield, Johnny Mercer, Al Green, Pete Seeger en Sting). Hoogtepunt van dit prachtige live-album is haar versie van Sting's Field of gold. Een liedje met een troostrijke tekst. Wellicht iets voor een droevige bijeenkomst als er teruggekeken moet worden op mooie tijden. Maar die mooie momenten nemen ze ons niet meer af. Los van de tekst is vooral de stem van Eva Cassidy bijzonder.

When we walked in fields of gold

 


Vic Chesnutt. Debriefing (2007) (8:27)

North star deserter (Constellation 2007)
When I stop breathing
and my poor old heart finally gives out
I will spend eternity
debriefing, debriefing, debriefing, debriefing

When I deplete the funds
and they’re forced to pull the plug
chisel on my tombstone
debriefing, debriefing, debriefing, debriefing

Eric Clapton. Let it grow (1974) (4:59)

461 Ocean boulevard (RSO 1974)
Op 461 Ocean boulevard herpakte Eric Clapton zich. Hij had zware jaren achter zich en schreef voor dit album enkele “luchtige” songs, waarvan enkele zelfs de top veertig-lijsten haalden. Zonder het zelf te weten heeft hij in Let it grow een begrip aangestipt dat pas een jaar later door de Amerikaanse psycholoog Mihaly Csikszentmihalyi voor het eerst wetenschappelijk werd geponeerd, nl. het begrip flow. Een toestand waarin iemand geraakt die intensief met iets bezig is. Een toestand die vaak bereikt wordt door intensief met een hobby of gewoonweg werk bezig te zijn. Klik hier voor het lemma in de Nederlandse wikipedia.

In Let it grow staat iemand op een kruispunt, hij probeert de tekenen te herkennen om te kunnen bepalen welke kant op te gaan. het is een liefdesliedjes, maar als je er met andere ogen naar kijkt dan is de tekst ook bruikbaar op een crematie of begrafenis. Kernregels zijn: let it grow, Let it blossom, Let it flow.

Laat het groeien, laat het bloeien én laat het gaan. Laat het wegvloeien. Geef “het” over aan de natuur. Verzet je niet. Flow heeft in dit liedje drie betekenissen: wegvloeien, het bereiken van een staat van “flow” en je overgeven aan iets dat groter is dan jezelf, nl. de Dood.

Guy Clark - Desperados waiting for the train (1975) (4:30)

Old no. 1 (RCA 1975)

Een van de bekendste liedjes van Guy Clark over zijn bezoeken aan een oude man die niet lang meer te leven heeft. Oude mannen waarin nog steeds "doorschijnt" dat ze ooit sterke mannen waren. Een poging de onttakeling van de mens in woorden te vatten. Maar wel met achting en respect. Iets in de trant van Gert Timmermans met diens "Ik heb eerbied voor jouw grijze haren", maar dan heel anders. In een Americana-stijl toen Americana nog niet bestond en het gemakshalve c&w werd genoemd.
 

 

 

 

 

 


Guy Clark - The Randall knife (1995) (5:31)

Dublin blues (Elektra 1995)
In dit liedje bezingt Guy Clark zijn vader en het mes dat hij van hem heeft geërfd. Een mes dat in zijn leven een belangrijke plek innam. Dus nam Guy het mes toen zijn spullen verdeeld werden.


And when we got back to the house
They asked me what I wanted
Not the law books, not the watch
I need the thing he's haunted

My hand burned for the Randall knife
There in the bottom drawer
And I found a tear for my father's life
And all that it stood for

 

 

 


Bruce Cockburn - No footprints (1979) (5:38)

Dancing in the dragon's jaws (True North 1979)
Van Bruce Cockburn is bekend dat hij gelovig is. Hij is echter geen fundamentalist, maar eerder iemand die zoals veel Nederlanders in "iets" gelooft en zich inzet voor zijn naasten. Hij is begaan met de wereld en weet in dit liedje iets te pakken van de schoonheid van die wereld. Die wereld zullen we echter allen eens moeten verlaten. En we zullen allen op de een of andere onze "voetstappen" achterlaten. Hij spreekt hier echter niet de frase van de voorgangers in de kerk uit dat we na onze dood eeuwig zullen voortleven. Hij is iets bescheidener door te zeggen dat we welsiwaar voetstappen zullen achterlaten maar dat die geleidelijk zullen vervagen. In de relatief lange song komt op zeker moment een gitaarsolo voor die deze woorden van Cockburn extra benadrukken. Cockburn weet dit liedje ook perfect te laten eindigen: langzaam uitsterven.

 

 


Elvis Costello - Couldn't call it unexpected #4 (1991) (3:49)
Mighty like a rose (Warner 1991)
De meeste teksten van Elvis Costello zijn duister en moeilijk te interpreteren. Dat geldt zeker voor dit liedje. Enkele regels maken het echter geschikt. Een tweede reden is de begeleidingsband en de sfeer van de muziek: slepend, traag, New Orleans, up tempo en droef tegelijk.

Above her head a portrait of her father
The wilted favour that he gave her still fastened to the frame

en

The sudden chill where lovers doubt there immortality

en

Describing a picture of eyes finally closing
As you sometimes glimpse terrible faces in the fire

en

Please don't let me fear anything I cannot explain
I can't believe, I'll never believe in anything again

 


Elvis Costello. The birds will still be singing (1993) (4:27)
The Juliet letters (Warner 1993) met Brodsky quartet
In december 2007 verscheen in het Engelse Mojo een interview van Phil Sutcliffe met Elvis Costello. Daaruit het volgende citaat:

PS: An interviewer once asked your dad for his favourite song of yours and he gave a surprising answer, The birds will still be singing, from The Juliet letters – he said he wanted it for his epitaph.
EC: I wrote it after I was in a car crash – the closest I’ve come to dying.
PS: Well, of course, I think he meant it positively because the chorus goes “Banish all dismay/Extinguish every sorrow/If I’m lost or forgiven/The birds will still be singing”.
EC: I am very optimistic. I’m a sceptic, but not a pessimist. Despite my doleful-looking face. When I was an altar boy I used to do funerals, you know. I lived too far to do weddings so I did funerals


Banish all dismay
Extinguish every sorrow
Eternity stinks, my darling. That’s no joke
Don’t waste your precious time pretending you’re heartbroken
There will be tears and candles
Pretty words to say
Spare me the lily-white lillies
With the awful perfume of decay
Banish all dismay
Extinguish every sorrow
If I’m lost or I’m forgiven
The birds will still be singing

Crowded house. She goes on (1991) (3:15)

Woodface (Capitol 1991)
In Het plaatjesboek van Leo Blokhuis (Ambo, 2007) bespreekt deze muzieklijsfanaat voor de tweede keer op rij een vijftiental liedjes uit de muziekgeschiedenis. Liedjes die vaak door meerdere artiesten en groepen zijn opgenomen. In elk hoofdstuk voegt hij een muzieklijstje toe met daarin een tiental tracks. In hoofdstuk 8 (You’ll never walk alone) voegt hij het muzieklijstje De 10 mooiste begrafenisliedjes toe. Geen van die tien liedjes wordt op deze site genoemd. Wat eens te meer bewijst dat je met muziek alle kanten opkan. Dit nummer, She goes on van Crowded house staat bij hem op nummer 4. Onderaan deze pagina staat de volledige top tien.

Miles Davis. Time after time (1985) (3:41)

You're under arrest (CBS 1985)
Een instrumentaal nummer. Een cover van een liedje van Cyndi Lauper. Verscheen in 1983 op haar debuutplaat She’s so unusual.

Miles Davis heeft het nummer naar zich toegetrokken. En er een ‘universele’ ballade van gemaakt. De tekst doet er niet toe. Slechts een troostende en tegelijk opgewekte trompet.

Skeeter Davis - The end of the world (1962) (2:35)

RCA country legends (RCA 2001)
Skeeter Davis is binnen het c&w genre een redelijk grote naam. Ze heef in 1962 een monsterhit gehad in de "normale" popcharts met The end of the world. Om dit lied op een begrafenis of crematie te kunnen draaien dien je creatief naar de tekst te kijken. Het liedje is overduidelijk een liefdesliedje. Een relatie is voorbij. De hele wereld ligt aan scherven. Degene die verlaten is snapt niet dat het normale leven gewoon doorgaat. Terwijl er zo'n ramp is gebeurd.


Why does the sun go on shining?
Why does the sea rush to shore?
Don't they know it's the end of the world,
`cause you don't love me anymore?

Why do the birds go on singing?
Why do the stars glow above?
Don't they know it's the end of the world?
It ended when I lost your love.

I wake up in the morning and I wonder why ev'rything's the same as it was.
I can't understand, no I can't understand, how life goes on the way it does!

Why does my heart go on beating?
Why do these eyes of mine cry?
Don't they know it's the end of the world

 


Neil Diamond - Create me (2005) (4:10)

12 songs (American 2005)
In het najaar van 2005 kwam Neil Diamond na jaren afwezigheid verbazend sterk terug met het album '12 songs'. Aangespoord door Rick Rubin schreef hij 12 nieuwe liedjes. Create me is een liefdesliedje waarvan de kern is dat twee personen elkaar a.h.w. maken, creëren. Het samenkomen van twee geliefden leidt tot iets wat daarvoor niet bestond. In de tekst zitten woorden en zinnen die juist tijdens een crematie of begrafenis extra betekenis zullen krijgen:


Days break nights fall
Each one the same
I wait behind a wall
To hear you call my name

Create me

Breathe your life into my soul
And know the greatest story told
Is you and I and how we tried
And how we won and what you've done

Create me

How many seasons have we endured?
How many fields yet to plow?
Know that my destiny is tied to yours
Just need to trust me; our destiny is now

Create me

Lift me up and give a meaning
To a dream that I've been dreaming, endlessly
It comforts me to see you there
There you are; we've come so far

 


Björn van der Doelen. Rust (2017) (5:14)

De cowboy, de outlaw, de sheriff en de hoer (Val allemaal maar kapot, ik doe het zelf records 2017)
Op zijn derde cd staat dit pareltje, met een zeer wrange bijklank. Het gaat over een jonge vrouw (een meske) die vader en moeder heeft verloren en er nu alleen voor staat. Vader noch moeder zal er zijn bij bijzondere momenten als huwelijk of geboorte. De muzikale bijdrage van pedalsteel speler Mathijs Leeuwis maakt het een echte tearjerker. Enkele regels uit dit bijzondere liedje, een parel.

Geen vader meer die oe zegt wa te doen
Geen moeder meer veur wa troost en veur een zoen
Gans alleen mee zoveul mensen om oe heen.

Maar das veuls te vroeg veur een meske zoals gij
Nog zo jong en nou al zoveul kwijt
Das niet goed, zo is ’t nie bedoeld

En thuis, komde gij pas thuis
As gij oew ogen sluit
En rust vinde gij ooit rust
In de armen van een man die oe
’s ochtends wakker kust

En ik vraag me af as gij straks trouwen gaat
Of as dien ooievaar in oew veurtuin staat
Ik weet allang, dan denkte aan jullie mam

Artikel: ‘dan denkte aan jullie mam’ (oktober 2018)


John Dowland - Now o now (Hilliard ensemble) (1988) (4:43)

Ayres (EMI 1988)
John Dowland is een Engels luitspeler en componist die rond 1600 leefde en bekend staat als "the king of melancholy". Of die benaming bestaat valt te betwijfelen maar had hij in onze tijd geleefd dan zou zo'n etiket wellicht op hem zijn geplakt. Alhoewel Nick Drake of Townes van Zandt ook veel kans zouden maken op zo'n benaming. Hoe dan ook: zijn werk is overwegend melancholisch van karakter. Indien u op zoek bent naar melancholische, instrumentale muziek dan zou u op zoek moeten gaan naar Lachrimae or Seaven Teares (uit 1604) (gespeeld door Fretwork op Virgin classics uit 1989).

In september 2006 verzorgde de Zweede zangeres Anne Sofie von Otter een concert in Vredenburg. Tijdens dit optreden zong ze versterkt (plugged) werk van de twee mannen die alle Abba-songs hebben geschreven. Tijdens haar derde toegift zong ze één liedje "unplugged". De recensent van De Volkskrant noemde het de maandag er na "een volksliedje". Daar heeft hij op zich gelijk in want dit liedje is door de eeuwen a.h.w. losgezongen van de oorspronkelijke schrijver. Dat was dus John Dowland. En het ging om Now o now.

Op deze cd wordt Now o now gezongen door het Hilliard ensemble. Traag, slepend, langdurig. Het lied gaat over het afscheid moeten nemen, dat dat zwaar is, dat vreugde die er ooit was is vervlogen, dat droeve wanhoop iemand doet voortwankelen enzovoorts. Kortom: zware woorden, die zo eindigen:

Never shall affection die.

 


Nick Drake - Day is done (1969) (2:22) en Fruit tree (1969) (4:42)
Five leaves left (Island 1969)
Inmiddels wordt Nick Drake door gerenommeerde musici en popjournalisten geschaard onder het lijstje van de allergrootsten. Daar zag het in het begin van de jaren zeventig niet naar uit. Zijn naam en de erkenning van de schoonheid van zijn werk begon pas in het begin van de jaren tachtig te groeien. Zijn debuutalbum, Five leaves left, bevat tien liedjes die allen op zich in aanmerking komen om te draaien op een begrafenis of crematie. Als er een woord is dat zijn werk moet kenschetsen dan is het melancholie. Of weemoed. Hieronder enkele citaten:

When the day is done
Down to earth then sinks the sun
Along with everything that was lost and won
When the day is done

When the party's through
Seems zo very sad for you
Didn't do the things you meant to do
Now there's no time to start anew
Now the party's through

Fruit tree bevat filosofische bespiegelingen en zal mensen in de zaal aanzetten om na te denken over de overlevende maar vooral ook over hun eigen eindigheid. Het biedt een glimp op de oneidigheid.

Fame is but a fruit tree
So very unsound
It can never flourish
Till its stalk is in the ground
So men of fame
Can never find a way
Till time has flown
Far from their dying day.
Forgotten while you're here
Remembered for a while

Life is but a memory
Happened long ago.
Theatre full of sadness
For a long forgotten show
Seems so easy
Just to let it go on by
Till you stop and wonder
Why you never wondered why.

 


Bill Fay. The coast no man can tell (2012) (3:07)

Life is people (Dead oceans 2012)
Dé plaat van 2012 werd gemaakt door een Engelse muzikant van rond de 70 jaar die zijn laatste ‘échte’ plaat in 1971 uitbracht. UItgekostst door de muziekindustrie. Maar die ’s avonds na zijn werk (straatveger, zweminstructeur) liedjes bleef schrijven en voor eigen gebruik opnemen. Een jonge (succesvolle) Amerikaanse producer had hem leren kennen door lp’s van zijn vader. Deze Joshua Henry nam in 2011 met Bill Fay contact op. Om een plaat te gaan maken. Dat leidde tot Life is people. Verscheen in september 2012 en werd door veel muziekcritici (en niet de minsten) meteen herkend als een klassieker. Het slotnummer is meer dan geschikt voor een begrafenis of crematie. Ieder van ons is op weg naar die kust.
Bill Fay is gelovig, niet fanatiek. Hij heeft meer een groot ontzag voor de natuur (god’s work) maar wil niemand bekeren of overhalen aan te sluiten. Het nummer eindigt op de studio-opname met een lange cello-solo. Verder alleen piano + voice.
Een ander nummer van deze cd komt ook in aanmerking voor dit soort gelegenheden: The never ending happening

It’s time to leave and say goodbye
At least for now
You fought the battle most of your life
And you’re still fighting now
Soon you’ll be leaving for the coast
But it’s a coast no man can tell
It’s the end of life on this earth
And my brother, I deeply fare you well

You will always stay in my heart
As I hope I will in yours
Until that day we walk through the fields
When all of God’s promises are fullfilled

Soon you’ll be leaving for the coast
But it’s a coast no man can tell
It’s the end of life on this earth
And my brother, I deeply fare you well

Artikel: Troostrijk? – All I ask of you / is forever to remember me / as loving you (mei 2016)


Bill Frisell & Robin Holcomb - The end of the world (1997) (3:32)

Nashville (Nonesuch 1997)

Bill Frisell wordt meestal neergezet als een fusion jazzgitarist. Maar hij is veel meer. Een belangrijkere karakteristiek is dat hij systematisch op zoek is naar Amerikaanse muziek. Hij vertolkt bestaande "songs" uit verschillende muziek-"werelden" (jazz, blues, folk, klassiek, c&w enzovoorts) of hij componeert eigen 'Amerikaanse' nummers. Het album Nashville is overduidlijk zijn manier om country & western te pakken. Er staan slechts drie covers op dit album. Omdat Frisell niet kan of wil zingen werkt hij op dit album samen met de redelijk onbekende Robin Holcomb. Zie de opmerkingen bij Skeeter Davis die het lied van Arthur Kent en Sylvia Dee als eerste uitvoerde. In de versie van Frisell zijn naast de karakteristieke stem van Holcomb gitaar, mandoline en banjo nadrukkelijk aanwezig. Het wordt daardoor een bluegrass-song.
 

 

 


Eliza Gilkyson - Requiem (2005) (3:52)

Paradise hotel (Red house 2005)
Tekst volgt

 

 

 

 

 

 

 

 


Peter Hammill. Four pails (1986) (4:26)

Skin (Fie! 1986)
Van deze Engelse popmuzikant is bekend dat hij in zijn jonge jaren enkele jaren natuurkunde heeft gestudeerd. In zijn teksten voor zijn groep Van der Graaf (generator) en in zijn solowerk zijn daarvan vaak sporen terug te vinden. In dit nummer gaat hij in op de sterfelijkheid, de menselijke ziel en of er een God is. Hij gaat het gedachten-experiment aan om zijn geliefde terug te brengen tot vier emmers water met daarin opgelost een klein zakje zouten.

Maar dat gezegd hebbend komt het echte dilemma. Als iemand doodgaat die je liefhebt, iemand die je na staat en je staat aan de baar van die emmers water dan zit je als rationalistisch ingesteld persoon met dilemma’s die Hammill in de slotzinnen aldus verwoordt:


Now that sounds so odd –
once I would have preached it brightly.
Now questions appear I rationally can’t ignore …
Nothingness of God,
which of them seems more unlikely?
Once I would have answered clearly –
now I think I’m nearly sure



Emmylou Harris - Sweet old world (1995) (5:06)

Wrecking ball (Elektra 1995)
Muziekkenners noemen vaak Wrecking ball als hét album van Emmylou Harris. Het is in ieder geval een typisch Emmylou-album. Ze zingt hier twaalf nummers van uiteenlopende bekende en minder bekende songwriters. En vertolkt die nummers zodanig dat het haar songs worden. Op dit album staan eigenlijk nog twee andere kandidaten voor een rouwgelegenheid (Another grain of sand van Bob Dylan uit de tijd dat hij iets met de Heer had en All my tears van Julie Miller, inderdaad de vrouw van Buddy Miller).

Sweet old world is een perfecte song voor een gelegenheid waar gerouwd wordt om iemand die dood is gegaan door eigen schuld. Het liedje kan beslist anders geïnterpreteerd worden maar de song van Lucinda Williams refereert overduidelijk aan iemand die de hand aan zich zelf heeft geslagen en this good old world vaarwel heeft gezegd. Didn't you think anyone loved you? Onder de muzikanten bevinden zich Daniel Lanois, Steve Earle én Lucinda Williams.


The breath from your own lips
The touch of fingertips
A sweet and tender kiss
The sound of a midnight train
Wearing someone's ring
Someone calling your name
Somebody so warm
Cradled in your arms
Didn't you think you were worth anything?

See what you lost when you left this world
This sweet old world
What you lost when you lost this world
This sweet old world

 


Ernst Jansz - Luna Luna mijn (2006) (3:20)

Molenbeekstraat (V2 2006)
Dit is zo'n liedje dat troost én hoop biedt. Hoe nodig tijdens momenten van rouw. Hij refereert aan goede én slechte dingen die zijn geweest. Maar vooral die zullen (moeten) blijven komen. Ook voor de achterblijvers. De moraal van dit liedjes is anders geformuleerd: jullie rouwen nu wel, maar het leven kent ook vele mooie momenten. Maar eens komt de dag dat het (even) wat minder gaat. Dat is prima, het hoort bij het leven, zolang er iemand is die naast je staat.

Op dit album staan twee andere liedjes die wellicht ook "iets" hebben: Molenbeekstraat (over het lege huis dat achterblijft als de ouders zijn gestorven) en De tijd van appelbomen (dat het nooit meer wordt zoals het was).

 

 

 


Eilen Jewell. Sea of tears (2009)

Sea of tears (Signature sounds 2009)
There’s only one constant in this old world
And that’s nothing ever stays the same
Someday my life will be over
And no one will remember my name

Zo begint het eerste nummer van de cd Sea of tears van de Amerikaanse Eilen Jewell. Eén van de topplaten van 2009. In Rain roll in wordt duidelijk dat de 28 jaar oude zangeres een redelijk laconieke opvatting over de dood heeft. Je zult niet lang herinnerd worden. Een opvatting die op veel begrafenissen of crematies door nabestaanden wordt bestreden. Hij of zij zal voortleven. De overledene is wel dood maar zal voortleven zolang iemand nog eens aan hem of haar denkt. Eilen Jewell gelooft daar niet zo in. Net zo min als in 1966 de jonge Townes Van Zandt in zijn Black crow blues. De Belgische bard Lieven Tavernier vertolkt de mening in Niet voorbij dat de overledene wél voortleeft in zijn of haar nabestaanden.

Eleni Karaindrou - filmmuziek Ulysses' gaze (1995)

Ulysses' gaze (ECM 1995)
Bent u op zoek naar instrumentale muziek met een smartelijk, melancholisch karakter dan zou u eens moeten luisteren naar muziek die door de Griekse Eleni Karaindrou wordt gemaakt voor de films van de Griekse regisseur Theo Angelopoulos. Overheersend zijn hier strijkinstrumenten (viool, cello) en de accordeon. Karaindrou en Angelopoulos hebben meer samengewerkt (Eternity and a day, The weeping meadow). Karaindrou heeft ook muziek geschreven voor een toneelbewerking van de Trojaanse vrouwen van Euripides. Daarin wordt gezongen. Door vrouwen uiteraard. In het Grieks. Op dat album zitten ook fragmenten die wellicht voor een begrafenis of crematie geschikt zouden kunnen zijn. Een andere componist die zeer melancholische, instrumentale muziek heeft geschreven is Heinrich Ignaz Franz Biber (1644-1704). Kijk vooral uit naar de cd Unam ceylum op ECM (2002). Zowel op Ulysses' gaze van Karaindrou als op Unam ceylum van Biber is violist John Holloway de belangrijkste muzikant.

 


Peter Koene. Afscheid (2012) (2:39)

De toren (en andere liefdesliedjes) (Eigen beheer 2012)
Nu is het echt voorbij, je kunt nu rustig gaan
Je was hier niet voor niets, daar kun je van op aan
Over wonen, werken, geld en goed en al die aardse zaken
hoef jij je vanaf nu totaal geen zorgen meer te maken
Het is goed.

Wij hebben jou ontmoet, dat was van groot belang
Wij zullen dat onthouden, wees daarvoor maar niet bang
De indruk die jij achterliet zal onuitwisbaar blijken
Jij was uniek en dus met niemand ooit te vergelijken
Het is goed.

Je stem is nu verstomd, je ogen zijn nu dicht
Je lichaam wordt weer stof, je ziel gaat naar het licht
Maar in ons allemaal zal jij voor altijd verder leven
En wij zijn dankbaar voor het moois dat jij ons hebt gegeven
Het is goed.

Klik hier voor een artikel over dit kleinood.



Leo Kottke - You tell me why (1973) (3:58)

Ice water (Capitol 1974)
Leo Kottke staat vooral bekend als een excellent gitaarspeler maar hij heeft ook een goede neus voor goede liedjes van anderen. Zoals You tell me why van Ron Elliot over een man die een vrouw heeft verloren en door een vriend bemoedigend wordt toegesproken. Regels die voor zichzelf spreken:


You tell me that I must not cry
You tell me all good things must die
You ask me wht I get upset
You tell me that I will forget

Tell me why

You tell me I won't be blue for long
You say I'll find a love that's strong
You tell me she was not for me
That's just the way love's got to be

Tell me why

You tell me I will find a way
Tomorrow won't be like today
You tell me life was meant to be
One-third good two-thirds misery

Tell me why

You tell me that I must not cry
You tell me all good things must die
You ask me why I get upset
You tell me that I will forget

 


Kronos quartet + Mahsa Vahdat. Vanishing lines (2019) (5:25)
Placeless (Kirkelig kulturverksted 2019)
Het Amerikaanse Kronos (strijk) quartet is al ruim veertig jaren actief bezig om nieuwe muziek en nieuwe namen naar voren te schuiven. Op meer dan veertig cd’s komen tientallen vaak volstrekt onbekende componisten, musici en zangers voor.

In 2019 verscheen op het Deense label Kirkelig Kulturverksted een cd met twee Iraanse zangeressen. De zusjes Mahsa en Marjan Vahdat. Beide dames zijn in hun eigen land grote namen. Voor deze cd heeft Mahsa veertien gedichten op muziek gezet. Het Kronos quartet speelt die muziek en beide dames zingen die liedjes; solo of samen.

Het hoogtepunt is wat mij betreft track 8, Vanishing lines met een tekst van een beroemde Perzische dichter uit de veertiende eeuw. Die vertaling is in het cd-boekje opgenomen. Een cryptische tekst over de liefde. Logisch want als je informatie over Hafez gaat zoeken wordt je al snel duidelijk dat hij zeer gesloten teksten schreef.

Gelukkig doet dat er hier niet, of amper toe. Het gaat om de kracht van de muziek, én de zang van Mahsa. Magisch en volgens mij zeer geschikt om tijdens een begrafenis of creamtieplechtigheid te laten horen. Zonder enige twijfel dwalen de gedachten van de aanwezigen vanzelf weg naar de dierbare overledene. Ik zou van tevoren wél benadrukken dat de toehoorders geen moeite moeten doen om te begrijpen wat er gezongen wordt. Zeg maar dat het een soort liefdesgedicht is.


Artikel: Placeless – sereniteit en weemoed (september 2019)



Brenda Lee - Losing you (1963) (2:30) en The end of the world (1963) (3:06)
Let me sing (Ace 1963)
Brenda Lee was in de tweede helft van de jaren vijftig een grote ster die reeds op zeer jonge leeftijd grote hits scoorde. Brenda Lee is een typisch voorbeeld van de zangers en zangeressen uit die jaren die liedjes van anderen vertolkten. Pas in het begin van de jaren zestig gingen meer en meer artiesten hun eigen liedjes schrijven. Op het album Let me sing staan veel bekende songs (Night and day, Break it to me gently en You're teh reason I'm living). Brenda Lee vertolkt hier een versie van The end of the world (kort nadat Skeeter Davis met dit lied een monsterhit had gescoord). Zie Skeeter Davis en Bill Frisell op deze pagina voor opmerkingen over dit liedje.

Losing you van dit album was een redelijke hit. Het is een liefdesliedje waarin de hoofdpersoon wordt verlaten. Ook hier dien je door de letterlijke tekst en betekenis te kunnen heen 'kijken' om het lied tijdens een begrafenis of creamtie te kunnen draaien. Muzikaal gebeurt er ook van alles. Met name de trompet speelt een belangrijke, "troostende" rol.


Don’t sigh a sigh for me
Don’t ever cry for me
This is goodbye for me
I know we’re through
I’m Losing you

Love sang it’s song for me
Then things went wrong for me
Nights are too long for me
Because I’m losing you

Our love and our devotion
Were deep as any ocean
Then one day like the tide you began to change
And you became a perfect stranger

Someone is holding you
Sharing the lips I knew
I can’t believe it’s true
That I am losing you

I can’t believe it’s true
That I am losing you

 


Gerard van Maasakkers - Jehan (2000) (4:49)

Pas op de plaats (Music & Words 2000)
Dit lied zal binnen Brabant inmiddels redelijk bekend zijn. Het is een poging van Gerard van Maasakkers zijn vader Jehan en moeder Marietje te portretteren. Spreekzeggend/zingend verbindt hij elementen uit hun leven met datgene wat vader en zoon door de jaren, ondanks alles, bond: de muziek. En dan met name het geluid van een bugel. Die vader bespeelde in de lokale harmonie. Het geluid dat er altijd was omdat vader voor zijn embouchure steeds moest oefenen. Het geluid van de bugel heeft iets troostends en maakt zachter wat hard is. Dat geluid is in dit relatief lange liedje nadrukkelijk aanwezig. En velen zullen verzuchten: "Was er maar zo'n liedje maar voor mijn vader of moeder!"

 

 

 

 


Guus Meeuwis. Tranen gelachen (2007) (3:22) en Genoten (2007) (3:30)
Hemel nr. 7 (EMI 2007)
Twee halen is hier zeker op z’n plaats. Streekgenoot Guus Meeuwis is grote broer Gerard van Maasakkers in verkoopcijfers en bezoekcijfers inmiddels ver voorbij gestreefd. Artistiek gezien is het waarschijnlijk andersom. Beide liedjes van Guus Meeuwis zijn tijdens een crematie- of begrafenisplechtigheid zeer to the point. Maar het ligt er iets té dik bovenop.

Ik heb tranen gelachen
Onnozel gedaan
En tenslotte tevreden
Het licht uit gedaan

(Met in een van de coupletten de onsterfelijke zin: Met zonder jas stap ik naar buiten)

Voor ik verder ga
En dat je me vergeet
Wil ik dat je weet

Ik heb genoten
Genoten
Van jouw liefde, je vriendschap en van jou
Ik heb genoten
Genoten
Ik heb genoten van jouw liefde
Genoten van jouw vriendschap en van jou



Neerlands hoop - En als je de dood niet kent (1971) (1:05)

Neerlands Hoop in Panama (EMI 1971)

Freek de Jonge en Bram Vermeulen hebben als Neerlands Hoop naast verhalen, grapppen en satire ook veel liedjes gemaakt. Dit superkorte liedje is zeer geschikt voor mensen die op zoek zijn naar een filosofische, spirituele tekst los van elk geloof of richting. De tekst gaat als volgt:


En als je de dood niet kent
Dan kun je eigenlijk niet leven
Want dood dat zul je eeuwig zijn
En het leven duurt maar even

 

 

 

 

 


Danny O'Keefe - Just Jones (1977) (3:23)

American roulette (Warner 1977)
De Amerikaanse singer-songwriter Danny O'Keefe is niet erg bekend maar heeft in zijn carrière die in het begin van de jaren zeventig startte toch menig bijzonder lied geschreven (Good time Charlie's got the blues, The road - in de versie van Jackson Browne op Running on empty). Just Jones is afkomstig van het album American roulette. In nummer 5 van het tweemaandelijks verschijnende muziekblad Heaven schreef hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio (wat een naam) onlangs een lang artikel over deze marginale artiest. Op internet is een lang interview met de man te vinden. Uir dat interview de volgende quotes (in het Engels).

One of your songs that has long haunted me is "Just Jones" (from the 1977 Warner Bros. album American Roulette).

The voice is a marvelous instrument
so is the heart and brain
so's the fire and so's the wind
and especially the rain

Was that about a particular person, or more about a general feeling you were trying to convey?

There are masks that you use. My father's definitely in it, although it isn't about him. It's about the emotion of his death, but I don't know if I succeeded with that song as well as I'd have liked. It was also about the older couple, looking up at the ceiling, not being able to speak to each other. That was Jones in the song, looking down at me, not being able to speak to me. It's that inability to communicate that walls us off from ourselves and others.

My daughter, on her graduation, recited a piece from Tennessee Williams' Orpheus Descending: "Take me up to Cypress Hill in your car, and we'll listen to the dead people talk. And they do talk up on Cypress Hill--they chatter like birds. All they say--the only advice they have to give--is 'Live. Live. Live.'" Sounds simple, don't it?

If you're only waiting for death to reveal the wonderfulness of what's waiting for you, then you're not alive.

 


Anne Sofie von Otter - April after all (2001) (2:49)

For the stars (met Elvis Costello) (Deutsche Grammophon 2001)
Ron Sexsmith verstaat de kunst clichés zodanig in een song te verweven dat er iets bijzonders tot stand komt. Hij neemt een Engels gezegde (it´s raining cats and dogs), laat die denkbeeldige regen neerdalen op plannen die we in ons leven hebben en komt dan tot de voor de hand liggende uitsmijter dat er andere dagen zullen komen. Het is per slot van regen april en in die maand valt nu eenmaal af en toe regen. Of zoals T.S. Eliot het ooit verwoorde: april is the cruelst month. Dit lied is tegelijkertijd melancholisch (somber, gloomy, donker) als opgewekt (maar niet de geforceerde variant, eerder laconiek). Liefste, wat er ook gebeurt: er zullen altijd buien blijven vallen, dat hoort nu eenmaal bij het leven, maar die zullen overtrekken.


It's really coming down
Raining cats and hounds
It's falling on parades
And on the plans we made

But there'll be other days
And things will turn our way
The rain has got to fall
It's April after all

Even the longest night
Will lead you to daylight
It's the way May leads to June
And it's how I've come to you

The world goes spinning round
Life goes up and down
And rain is bound to fall
It's April after all

They'll be other days
Darling come what may
The rain has got to fall
It's April after all

Tears are bound to fall
It's April after all

 


Overstekend wild - Danse macabre (1992) (6:00)

Onze jongens (Munich 1992)
In dit lange lied blikt een vrouw terug op haar zwangerschap die leidt tot de geboorte van een jongetje "dat gedoemd was voor het graf". Een harde, poëtische tekst begeleidt door een schrijnende viool (Rens van der Zalm) en cello. Gespeeld door de fine fleur van de Nederlandse folkwereld. Geschreven en gezongen door Frans Smulders, de voorman van de groep Wolverlei. Een lied waarbij de tranen gemakkelijk komen. Bijzonder is ook dat dit lied door een man wordt gezongen.


O wat lig je hier stil mijn klein jochie.
Het is nou lang niet zo kil meer als voorheen.
Je ogen staren rustig en tevreden.
En ze staren nooit meer flets langs me heen.
Voor een uitweg heb ik dagenlang gebeden.
Maar geloof me, voor ons is er maar een.
Negen maanden lang moest ik je draaien.
Negen maanden lang was je van mij.
Negen maanden vol berusting en vol vragen.
En ze gingen veel te langzaam voorbij.
Maar ik verdroeg het steeds en zelfs zonder klagen.
En ik voelde je groeien in mij.
Maar toen je kwam is er iets in mij gebroken.

 


Alex Roeka - Vechten tot het eind (2001) (4:18)

Wolfshonger (Raaf 2001)

Jij met je rode mond, je springend haar.
Ik met mijn malend hoofd van rare dingen zwaar.
Jij, die langs de zee wilt lopen, door de duinen ’s morgens vroeg.
En ik die alleen maar weg wil kruipen, steeds dieper in de kroeg.

Wij zijn licht en donker, dag en nacht altijd,
Zon en maan, storm en stilte, de oude strijd.
Laten we die beker drinken, steeds als hij verschijnt,
Zoals het is, en vechten tot het eind.

Jij met je sterke geest als een vuist gebald.
Ik als een wankel kind, vlak voordat het valt.
Jij die in je mooiste kleren wilt dansen op het feest.
En ik die kwaad en aangeslagen zit te schransen als een beest.

Wij zijn licht en donker, dag en nacht altijd,
Zon en maan, storm en stilte, de oude strijd.
Laten we die beker drinken, steeds als hij verschijnt,
Zoals het is, en vechten tot het eind.

Jij die gewoon wilt zijn, begrijpend en meegaand.
Ik met mijn holle stem, die zich bijzonder waant.
Jij met je beide benen als bomen aan de grond.
En ik op mijn troon van dromen, koning van de stront.

Wij zijn licht en donker, dag en nacht altijd.
Zon en maan, storm en stilte, de oude strijd.
Laten we die beker drinken, steeds als hij verschijnt,
En vechten, vechten tot het eind.

 


Maarten van Roozendaal - Sterfbed (2006) (5:51)

Barmhart (DoDo 2006)

Mijn vader sterft. Als ik zijn hand vasthoud
voel ik de botten door zijn huid heensteken
Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken
en is bij iedere ademtocht benauwd

Dus schud ik kussens en verschik de deken
waar hij met krachteloze hand in klauwt
Ik blijf zijn kind al word ik eeuwen oud
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke

We volgen één voor één hetzelfde pad
en worden met dezelfde maat gemeten
Ik zie mijzelf hier bij zijn bed gezeten
zoals hij bij zijn eigen vader zat
Straks is hij weg en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad

 

 


Ron Sexsmith - April after all (1997) (2:41)

Other songs (Interscope 1997)
Dit liedje is vooral bekend geworden nadat Anne Sofie von Otter het in 2001 opnam op het album For the stars (zie hierboven). Hoogstwaarschijnlijk heeft Elvis Costello dit nummer voorgedragen om op dat succesvolle album op te nemen. Costello heeft al in een zeer vroeg stadium de loftrompet gestoken voor deze Canadese singer/songwriter. April after all is afkomstig van zijn tweede cd. Kernzinnen van dit lied zijn:

The world goes spinning round
Life goes up and down
And rain is bound to fall
It's April after all

They'll be other days
Darling come what may
The rain has got to fall
It's April after all

 


Ron Sexsmith - Gold in them hills (2002) (3:31)

Cobblstone runway (V2 2002) en/of op Rarities (2003)
De grote kunde van Ron Sexsmith is veelgebruikte zinnen en vormen van beeldspraak zodanig in zijn liedjes op te nemen dat er iets `groots`ontstaat. Gold in them hills is zo'n typisch Sexsmith-liedje. In het leven zit het wel eens tegen, het geluk lacht je niet tegemoet, je hebt geen zin de troep op te ruimen. Maar als je je ogen open doet dan zie je dat goud in de verte ligt. Je zult merken dat het leven je toelacht als je de knop opzet en het leven zijn gang laat gaan. Verder is Sexsmith er in geslaagd de klank van een piano zodanig op te nemen dat het doet denken aan de jaren vijftig (de tijd dat alles ogenschijnlijk zijn gang ging, alles klopte en de problemen ver weg leken). Op dit album (Cobblestone runway) staan twee versies van dit liedje. Op de cd Rarities staat nog een derde verise. De verschillen zijn niet erg groot, alleen varieert de klank van de piano. Vooral de openingsklanken zijn op de een of andere manier "bedwelmend". Gold in them hills heeft veel weg van een liedje dat Sting vele jaren eerder schreef: Fields of gold (zie hierboven bij Eva Cassidy).


I know it doesn't seem that way
But maybe it's the perfect day
Even though the bills are piling
And maybe Lady Luck ain't smiling

But if we'd only open our eyes
We'd see the blessings in disguise
That all the rain clouds are fountains
Though our troubles seem like mountains

There's gold in them hills
There's gold in them hills
So don't lose heart
Give the day a chance to start

Every now and then life says
Where do you think you're going so fast
We're apt to think it cruel but sometimes
It's a case of cruel to be kind

And if we'd get up off our knees
Why then we'd see the forest for the trees
And we'd see the new sun rising
Over the hills on the horizon

There's gold in them hills
There's gold in them hills
So don't lose faith
Give the world a chance to say...

A word or two, my friend
There's no telling how the day might end
And we'll never know until we see
That there's gold in them hills

There's gold in them hills
So don't lose heart
Give the day a chance to start

There's gold in them hills
There's gold in them hills

 


Frank Sinatra. September song (1965) (3:30)

September of my years (Reprise 1965)
In 1965 werd Frank Sinatra vijfig jaar. Hij kon zich op dat moment alles permitteren en bracht een concept-album uit met dertien songs over ouder worden. Bestaande songs en liedjes die speciaal voor dit album werden geschreven. De arrangementen werden verzorgd door Gordon Jenkins. Dat betekent in de praktijk veel violen. Het hele album heeft een melancholisch karakter. Het album wordt afgesloten met het zeer bekende September song van Kurt Weill (met tekst van Maxwell Anderson). Op dit album staan meer liedjes die tijdens een begrafenis of crematie gedraaid kunnen worden (It was a very good year, Hello young lovers, Once upon a time).


Oh it’s a long, long while
from May ‘till December
And the days grow short
When you reach September.
When the Autumn weather
turns the leaves to flame
One hasn’t got time
For the waiting game.

For the days dwindle down
To a precious few...
September...November...
And these few precious days
I’ll spend with you.
These precious days
I’ll spend with you.

When you meet with the young men
Early in Spring,
They court you in song and rhyme.
They woo you with songs and a clover ring,
But if you examine the goods they bring,
They have little to offer but the songs they sing
And a plentiful waste of time of day...
And a plentiful waste of time...

But it’s a long, long while
from May ‘till December
When the Autumn weather
Turns the leaves to flame

For the days dwindle down
To a precious few;
September...November...
And these few precious days
I’ll spend with you.
These precious days
I’ll spend with you!

 


Ede Staal - Jij was de zee (197?) (3:03)

As 't boeten störmt (Mollebone 1996)
Ede Staal is geen onbekende Groninger meer. Ruim twintig jaar na zijn dood hebben sommige van zijn liedjes het gebracht tot de status van klassieker. Die liedjes staan op de twee albums die tijdens zijn leven nog zijn verschenen. In 1996 verscheen een dubbelcd met daarop restmateriaal. Op die cd staat ook Jij was de zee. Een lied over het stuklopen van een relatie. Maar in dat liedje zitten zinnen die een andere betekenis kunnen krijgen als een geliefde is gestorven.

 

 

 

 

 


Ede Staal - t Hogelaand (197?) (2:27)

Mien toentje (Mollebone 1989)
Op deze plaats dient juist dit lied van Ede Staal ook genoemd te worden. Voor veel niet-Groningers was dit de song waardoor hij bekend raakte. In die periode was dit lied ook prominent aanwezig in de speelfilm De Poolse bruid. Het lied gaat absoluut niet over de dood maar Ede Staal slaagt er in zijn liefde voor zijn Groningse land iets universeels mee te geven. Universeel in de zin dat het landschap er altijd zal zijn. Dat dit landschap zal blijven. Ook na zijn dood. Andermans dood. Het is een lied vol berusting én vertrouwen in de "eeuwigheid" van sommige dingen.

 

 

 

 

 


Sting. The book of life (2003) (6:16)

Sacred love (A&M 2003)
Sting speelt in dit liedje met boeken; als metafoor voor het leven (dat voorbij is). Het is wel aan de lange kant en je moet van zijn stijl houden.

Let me watch by the fire and remember my days
And it may be a trick of the firelight
But the flickering pages that trouble my sight
Is a book I’m afraid to write

It’s the book of my days, it’s the book of my life
And it’s cut like a fruit on the blade of a knife
And it’s all there to see as the section reveals
There’s some sorrow in every life

If it reads like a puzzle, a wandering maze
Then I won’t understand ’til the end of my days
I’m still forced to remember,
Remember the words of my life

There are promises broken and promises kept
Angry words that were spoken, when I should have wept
There’s a chapter of secrets, and words to confess
If I lose everything that I possess
There’s a chapter on loss and a ghost who won’t die
There’s a chapter on love where the ink’s never dry
There are sentences served in a prison I built out of lies.

Though the pages are numbered
I can’t see where they lead
For the end is a mystery no-one can read
In the book of my life

There’s a chapter on fathers a chapter on sons
There are pages of conflicts that nobody won
And the battles you lost and your bitter defeat,
There’s a page where we fail to meet

There are tales of good fortune that couldn’t be planned
There’s a chapter on god that I don’t understand
There’s a promise of Heaven and Hell but I’m damned if I see

Though the pages are numbered
I can’t see where they lead
For the end is a mystery no-one can read
In the book of my life

Now the daylight’s returning
And if one sentence is true
All these pages are burning
And all that’s left is you

Though the pages are numbered
I can’t see where they lead
For the end is a mystery no-one can read
In the book of my life


June Tabor - The turn of the road (1994) (5:35)

Against the streams (Topic 1994)
Op een traditioneel stuk muziek heeft ene Les Barker een tekst geschreven die gaat over de ups en downs in een liefdesrelatie. Een lied waarin de ene geliefde aan de ander vraagt om met hem of haar op te lopen 'to the turn of the road'. Om niet weg te lopen als het moeilijk wordt. Om te vechten voor het behoud van de relatie. Het lied is bij uitstek geschikt voor een begrafenis of crematie waar beide liefdespartners "right to the end" bij elkaar zijn gebleven. Dan zullen alle woorden (maar dan ook álle woorden) op hun plaats vallen.

Enkele citaten:


Will you walk with me beyond the road's turning,
where day takes the valley that leads into night? -
Love, will you walk with me through my journey
or only till the light?

Love, will you hold me through all my life's evenings?
Love, will you take the road to the end?
I've never had someone I could believe in;
forever my lover, my friend?

 


June Tabor. The lads in their hundreds en All I ask of you (2006/2013) (5:35) (8:03)

Quercus (ECM 2013)

Medio 2013 verscheen op het ECM-label een nieuwe cd van June Tabor. Opmerkelijk, want meestal verschijnen haar platen op het Engelse Topic-label. Verder dateren de opnames van 2006. En werkt ze samen met verrassende muzikanten uit de ‘jazzhoek’, saxofonist Iain Bellamy en pianist Huw Warren. Minder verrassend is dat ze wederom nummers én (vooral dat) teksten van anderen zingt. Een zeer bijzondere cd die amper opgemerkt werd en in de eindlijstjes ook niet werd genoemd. Behalve door recensent Pieter Wijnstekers van Heaven. In nummer 4 van 2013 schreef hij: “Het schitterende pianospel van Huw Warren sluit daar ook perfect bij aan en verleent Quercus een eenheid van sfeer en emotie die Tabor nog meer lijkt te doen schitteren dan gewoonlijk. De mengeling van traditionals en op muziek gezette gedichten van onder anderen Robert Burns, William Shakespeare en A.E. Housman is vertrouwd terrein voor June Tabor-watchers, maar geeft dat een bespiegelende eenheid mee die haar bijzonder geschikt maakt voor ECM-liefhebbers die Tabor vooral vanuit die optiek nu leren kennen.”

Waarvan akte. En gelijk heeft deze pw. Quercus is (medio mei 2014) (achteraf) een van dé platen van 2013 (of 2006). Hoe dan ook. Op deze cd staan twee lange songs die wellicht gebruikt kunnen worden voor een plechtigheid waar teruggekeken wordt en troost nodig is.
In The lads in their hundreds laat dichter/componist A.E. Housman tientallen mannen en vrouwen naar Ludow komen. Maar elk van de vier coupletten sluit hij met een redelijk laconieke opmerking af dat velen niet oud zullen worden. Die regels zijn:
1. And there with the rest are the lads that will never be old
2. And few that will carry their looks or their truth to the grave
3. And watch them depart on the way that they will not return
4. The lads that will die in their glory and never be old

En telkens daar doorheen en omheen de ‘goddelijk troostende’ saxofoon van meneer Bellamy.

Voor het tweede liedje (All I ask of you) heeft Les Barker (van The turn of the road!) de tekst aangepast. De tekst van een monnik (Gregory Norbet) (in de jaren zeventig). De centrale zin uit dit liedje is “All I ask of you, is forever, to remember me as loving me”. Gedenk me als iemand die van je heeft gehouden!


All I ask of you
All I ask of you is forever to remember me as loving you
All I ask of you is forever to remember me as loving you

Remember the joy of two hearts that beat as one
And the love that still lives on
All I ask of you is forever to remember me as loving you
Though the road we walk is wintry and grey
Still we’ll have those sunlit distant days

All I ask of you is forever to remember me as loving you

And from time to time we’ll be talking you and I
Just call my name I’ll be near
Laughter joy and all you are
And all the things you do
When you’ve time you’ll find them here for you

All I ask of you is forever to remember me as loving you

One short life a candlelight of hopes and of fears
Briefly flames then fades and disappears

All I ask of you is forever to remember me as loving you

Forever as loving you

Artikel: All I ask of you (mei 2014)



Jeff Talmadge - Inside the brackets (2003) (3:48)

Gravity, grace and the moon (Corazong 2003)
Een liefdesliedje met mooie beelden. Hij heeft het over synesthesie, het vermogen om kleuren te proeven en geluiden te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Lieven Tavernier - Albert-Willem (2002) (3:25)

Ilja (Eigen uitgave 2002)
Lieven Tavernier is een Belgisch songwriter die liedjes schrijft waarin geen woord teveel staat. Zo ook in dit lied over Albert-Willem die te vroeg wordt geboren, daardoor gehandicapt is en (kort?) daarna sterft. Zijn moeder blijft er ogenschijnlijk redelijk stoïcijns onder.

Ze kijkt naar buiten, naar het water. Het water waarop ze uitkeek toen Albert-Willem werd geboren (in een ledikant vol bloed).

Het water dat er was tijdens de lange nachten dat ze bij hem waakte.

Het water dat er na zijn dood is en zal blijven.

Altijd zal het water stromen, altijd eender richting noord.
Kinderen worden geboren en soms gaat er eentje dood.
Albert-Willems moeder zit vaak nachtenlang aan de stroom.
Albert-Willems moeder huilt niet, zij vindt water altijd mooi.

 

 


Lieven Tavernier. Niet voorbij (2005) (3:32)

Niet voorbij (LC music 2005)
In dit lied ligt iemand in een ziekenhuis en hoort de zusters zingen. Liedjes die zijn moeder ook zong. Religieuze liedjes. Die liedjes werken als een Madeleine (koekje) (van Marcel Proust). Hij herinnert zich zijn moeder en vader weer. Beelden komen voor zijn geestesoog. Hij realiseert zich dat zijn ouders nog niet voorbij zijn zolang er nog iemand is die zich hen kan herinneren. Hij beseft ook dat zijn ouders gelovig waren en geloofden dat ze elkaar na hun dood zouden weerzien. Iets wat de hoofdpersoon uit dit lied niet meer gelooft. Hij vindt troost in het feit en de hoop dat zijn ouders zullen voortleven zolang er nog mensen zijn die ooit aan hen denken. Iets wat hij voor zichzelf ook hoopt en verwacht. Nu hij zelf op het punt staat om te gaan sterven.

Nee, ik ben niet bang als eens de nacht zal komen, als een kind van alles vrij.
Al mijn zorgen en al mijn tranen zijn voorbij, zijn voorbij.

 


Lieven Tavernier. Wind & rook (2008) (3:02)

Wind & rook (LC music 2008)
Drie jaar na Niet voorbij komt de vierde cd van Lieven Tavernier uit. En ook hier is het titelnummer een track met crematie-“allure”. Dit keer staat vader centraal, die in een ziekenhuiskamer verblijft. De zoon is op bezoek. In het eerste couplet is hij in het najaar op weg. De herfst met zijn wind, het korter worden van de dagen. Een tijd van het jaar waarin de man rusteloos is. Een tijd van wachten op de winter.

In het tweede couplet bezoekt de zoon de vader. Er valt licht door de ramen van de ziekenhuiskamer. Hij kijkt naar zijn vader en weet zeker dat die dood zal gaan. En dat als hij weggaat zijn vader achter zal blijven. Dat zijn leven verdwijnt als wind en rook.

Zo geformuleerd is het hard, kil, maar Lieven verstaat de kunst om het zo in woorden te vatten dat zelfs het cremeren van je vader iets laconieks krijgt.

Allan Taylor. We stood as one (2013) (5:34)

All is one (Stockfisch 2013)
Een in Nederland amper bekende folkartiest verwoordt in dit liedje perfect wat er in het leven (ook of vooral) toe doet. Dat je op het moment dat je afscheid moet nemen, en terugkijken op days gone by kunt zeggen: We stood as one. De afgelopen jaren heb ik in mijn relatie, mijn werk, ja zelfs mijn leven ‘dingen’ samen met anderen gedaan. We stonden samen ergens voor. Dat de moeite waard was. Waar je een goed gevoel over hebt. Aan over gehouden. Dus minder dat je (zeg) een ton op de bank hebt staan, een groot huis hebt, verre reizen gemaakt of andere ‘ijdele’ zaken. Nee, dat je deel uitmaakte van een groep, club, team, stam. Die samen optrokken. Af en toe – natuurlijk – ook hun gedoe hadden, maar in the end stonden WE toch maar mooi ergens voor. Brachten iets tot stand. Wat zin gaf aan ons leven. Zoiets zit allemaal opgesloten in de tekst van deze Engelse artiest én filosoof. Want, dat is Allan Taylor ook. De tekst is ogenschijnlijk kristalhelder (korte zinnen, weinig moeilijke woorden), maar de boodschap moet je er zelf uit halen. Verbinden met je eigen ervaringen.

We stood as one
When the sun sweeps over the ocean
In the first few hours of dawn
In the silver waving dancing
Of a new day being born
Don’t it make you feel like living
Don’t it make you feel brand new
Like the sun is holding out a hand
And giving it to you

There are times of contemplation
When you’re living in the grey
And darkness rides across the land
And steals away the day
When you hide among the shadows
When you whisper in the wind
When your heart seems closed forever
To the company of friends

When our time is come around
And all is passed and gone
Let us hope that we can say
We stood as one

I knew a man who carried all the burdens of the world
And when he found the answer
The man had grown too old
Or felt his passion running wild
Or the innocence of laughing
And playing with a child

When our time is come around
And all is passed and gone
Let us hope that we can say
We stood as one

And one day we’ll remember
How the days have passed and gone
And all the roads we’ve travelled
And the places left behind
There are those who still find favour
And some whose memory is lost
And then we’ll count our blessings
And what the journey cost

When our time is come around
And all is passed and gone
Let us hope that we can say
We stood as one

Artikel: All I ask (mei 2014)



Anna Ternheim. Tribute to Linn (2006) (3:09)

Separation road (Stockholm 2006)
Een jonge Zweedse singer-songwriter betoont in dit liedje eer aan ene Linn. Die op 25-jarige leeftijd is gestorven. Dat is zeker. Onduidelijk blijft of het een ongeluk of zelfmoord was.


Waking up was kind of strange
The last two years have made a change
You were barely on my mind
Saying goodbye sure takes time

Today you should turn 25
With your best time flying by
Not knowing where your future lies and
All prepared to conquer life

But we get no answers from the past
Nor how the fire spreads so fast
That New Year’s Eve all turned black

Sometimes you’re lucky, sometimes you’re not


Anna Ternheim. Show me the meaning of being lonely (2015) (4:05)

For the young (Universal 2015)
Op een bijzondere uitgave van haar in 2015 verschenen For the young staan enkele bonustracks. Waaronder deze cover van een liedje dat een gigahit is is geweest voor de Backstreet boys. In 1999. Een liefdesliedje. Met liefdesverdriet. Klik hier voor een artikel waarin dit liedje, in de versie van Anna Ternheim, aan de orde komt. Troostrijke coupletten, maar vooral het refrein:

Show me the meaning of being lonely
Is this the feeling I need to walk with
Tell me why I can’t be there where you are
There’s something missing in my heart

Cd: For the young (Universal 2015) Klik hier voor een Youtube-filmpje van dit liedje

Artikel: Troost: There’s something missing in my heart (april 2016)


Richard Thompson. Stumble on (2010) (6:05)

Dream attic (Proper 2010)
Deze song is in twee versies verkrijgbaar, elektrisch en akoestisch. Beide tracks zijn, zoals alle nummers op de (dubbel)cd Dream attic live opgenomen. Allemaal voor de eerste keer. Over smaak valt te twisten maar de elektrische versie maakt de meeste indruk. Ogenschijnlijk een simpel liefdesliedje, waarin de achterblijvende partij ondanks alles toch verder moet … to stumble on. Voortsloffen, voortstrompelen, wankelen. Kortom, aangeslagen verdergaan.

Bezie je de eenvoudige regels die Thompson zingt in het licht van een sterfgeval dan krijgen ze ineens een heel andere betekenis. En dan zal de viool die ergens aan het eind voorbij komt zeker velen raken. Uiteraard hoor je aan alles dat Richard Thompson een begenadigd gitarist die zeer ingetogen (laid back) af en toe de juiste noten aanslaat. Vlamt, als het ware. Enkele regels

No easy way to say, it’s over now
And I don’t want to end it anyhow

We knew this time would come before too long

We stole a few short moments out of time
Just long enough for a little lights to shine (gaat voor elke liefde op, hoe die ook eindigt) (denk in dit kader ook aan een begrip als ‘de’ eeuwigheid)

Now the door swings closed, the dark has come
Love, how ill I learn to stumble on?

You taught me all the easy ways of love
You brought joy to my life and that’s enough
I’ve learned how long the night is when you’re gone

Now the scene will slowly fade to black
Whatever else you do, love, don’t look back
You’ll only see a man whose dream is gone
Love, how will I learn to stumble on?

Stumble on, stumble on, stumble on

Artikel: Pleidooi voor oppervlakkigheid (juni 2011)



Tierra caliente - El Jinete (1993) (3:31)

Mestiza (Music & Words 1993)
Een liedje waarin ‘la muerte’ voorbij komt. Een fantastisch liedje, vooral vanwege de trompetten (schetterend, inderdaad).

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Yann Tiersen. La valse d’Amélie (2001) (2:38)

Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (soundtrack) (2001)
Een pianoballad die wellicht van pas komt.

The Unthanks. Set me free (2017) (4:09)

Diversions : vol. 4 The songs and poems of Molly Drake (Rabble rouser 2017)
De zusjes Rachel en Becky Unthank brengen regelmatig tribute cd’s uit, onder de noemer Diversions. Op volume 4 coveren ze de moeder (!) van Nick Drake, Molly. Die in de jaren vijftig liedjes voor eigen gebruik opnam. Ook schreef ze gedichten. Op deze wonderschone plaat spring Set me free eruit, met daarin opgenomen het gedicht Escape me never. Poëzie en muziek vloeien samen omdat dochter Gabrielle Drake het gedicht op ene zeer professionele én met Engelse dictie voorleest. Sterk aanbevolen voor mensen die bewust (zoals dat eufemistisch getseld wordt) ‘uit het leven stappen’.


Set me free
Don’t keep me bound to you
Set me free
And let me go

Why should I be
Wrapped in this sadness
Trapped in this madness
Deep as a spell

Artikel: Bevrijd me – freeing oneself from grief and being freed into grief (juli 2017)



Tom Verlaine. Last night (1979) (4:36)

Tom Verlaine (Elektra 1979)
Een gitaarsong van de debuutplaat van de voorman van de Amerikaanse band Televison. Zijn teksten zijn cryptisch, moeilijk toegankelijk en het is vaak volstrekt onduidelijk waar de songs over gaan. Zo ook dit nummer dat desondanks toch een kandidaat is voor een begrafenis of crematie. Als een "stevige", maar vooral lyrische gitaarsong wordt gezocht.
Enkele citaten:

The whole wide world was your medallion
The stars like a necklace so bright
I never looked
I never noticed
I never saw
It was night

En dan de splijtende gitaarsolo die verwijst naar de nacht (het einde). Het mooie van het voorbije leven.

 

 


Bram Vermeulen - Testament (1991) (2:08)

Vriend en vijand (Emergo 1991)
Bram Vermeulen heeft in zijn lange carrière meerdere keren nummers opgenomen die met de dood te maken hebben. Het bekendste nummer is Testament. Een tekst die vaak in rouwadvertenties opduikt. Op dit album staat ook een versie van het bekende 'De wedstrijd'.


En als ik doodga, huil maar niet
Ik ben niet echt dood
Moet je weten
't Is maar een lichaam
Dat ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij me bent vergeten

En als ik doodga, treur maar niet
Ik ben niet echt weg
Moet je weten
Het is de heimwee
Die ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij die bent vergeten

En als ik doodga, huil maar niet
Ik ben niet echt dood
Moet je weten
't Is het verlangen
Dat ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij dat bent vergeten

Dood ben ik pas
Als jij mij bent vergeten

 


Loudon Wainwright III. Where the whippoorwill is whispering goodnight (2009) (3:22)

High, Wide & Lonesome : the Charlie Poole project (Proper 2009)
Singer-songwriter, top-performer en ouwehoer Loudon Wainwright III deed in 2009 iets heel anders. Hij bracht de dubbelcd High, Wide & Lonesome : the Charlie Poole project uit: een soort tribute-cd. Een mix van songs van Charlie Poole (1892-1931 – hoort thuis in het rijtje Jimmie Rodgers en the Carter family) en nieuwe songs in de stijl van Poole.
Dé song die we hier naar voren willen halen werd oorspronkelijk door Poole in september 1930 opgenomen en is een absolute tearjerker of smartlap. Waarin de hoofdpersoon terugkijkt op het leven en sterven van zijn moeder. De whippoorwill is een vogeltje uit de States. Dat blijft zingen. Op het kerkhof waar de beloved moeder ligt begraven. Tranen verzekerd.


When the sun sets far away beyond the mountains
And the silvery moon is peeping through the trees
Shadows gently gather round the old plantation
While the bells are chiming softly on the breeze
Then in dreams I wandered back to home and mother
Where daisies turns the meadow green to white
And the mockingbirds will greet me in the morning
And at eve the whippoorwill bids me goodnight

Where she’s sleeping now the whippoorwill is calling
O’er her grave the flowers are blooming fair and bright
Pearly dewdrops on the ivy leaves are falling
Where the whippoorwill is whisperin’ goodnight

Round that door the same old ivy vine is clinging
Now sweet daisies in the meadow are in bloom
In the treetops I can hear those night-birds singing
But the old homestead is wrapped in silent gloom
By the fireside one familiar face is missing
That tender smile no longer greets my sight
In that quaint old-fashioned home tonight I’m listening
Where the whippoorwill is whispering goodnight



Tom Waits. Shiver me timbers (1974) (4:26)

The heart of saturday night (Asylum 1974)
In Het plaatjesboek van Leo Blokhuis (Ambo, 2007) bespreekt deze muzieklijstjesfanaat voor de tweede keer op rij een vijftiental liedjes uit de muziekgeschiedenis. Liedjes die vaak door meerdere artiesten en groepen zijn opgenomen. In elk hoofdstuk voegt hij een muzieklijstje toe met daarin een tiental tracks. In hoofdstuk 8 (You’ll never walk alone) voegt hij het muzieklijstje De 10 mooiste begrafenisliedjes toe. Geen van die tien liedjes wordt op deze site genoemd. Wat eens te meer bewijst dat je met muziek alle kanten op kan. Dit nummer, Shiver me timbers van Tom Waits staat bij hem op nummer 10.


I’m leavin’ my fam’ly
And leavin’ my friends
My body’s at home
But my heart’s in the wind
Where the clouds are like headlines
On a new front page sky
My tears are salt water
And the moon’s full and high



Jonas Winterland. Niemand vraagt zich af (2013) (3:31)

Mensen zijn gemaakt van dun papier (Evil penguin 2013)

Begin 2013 verscheen deze cd in België. Sloeg daar aan. Werd in Nederland amper opgemerkt. Onterecht. Jonas Winterland schrijft poëtische teksten waaruit blijkt dat hij op een speciale manier naar de wereld kijkt. Waardoor je als luisteraar als het ware opveert. “Hé, wat zingt hij nou?”. Zo ook in nummer 6 van de cd. Waarin hij zich afvraagt wat de dode in kwestie heeft aan al die bloemen langs zijn of haar kist. Op het eerste gezicht stelt hij zich oneerbiedig op. Maar halverwege het nummer blijkt dat Jonas zeer empathisch is ingesteld. Net zoals in het titelnummer van de cd waarop dit nummer staat: Mensen zijn gemaakt van dun papier. Enkele citaten:


Vandaag is dan de dag
Van de niet gestelde vragen
Er is wijn en platte broden
Een gebed over de gaven

En je krijgt bloemen mee
Voor de lange reis, voor de lange reis
En niemand vraagt zich af
Hoe dat jou zal helpen

()
Alles keert ooit om
Alles moet en zal verdwijnen
Maak je los van alle last
Zonder achterom te kijken

Hij eindigt als volgt:
Want je krijgt bloemen mee
Als een laat geschenk
Omdat ik aan je denk
Op het einde van het feest
Aan wie je bent geweest
En wie je blijven zal



Wolverlei - 14-18 (1980) (6:17)

Cd: Wind tegen (Universe/Fonos 1980)
Eric Bogle schreef ergens in het begin van de jaren zeventig een liedje over een bezoek aan een graf van een gevallen soldaat uit de 'Grote oorlog'. Dit No man's land is een klassieker geworden en door veel andere artiesten opgenomen. Op de tweede en laatste plaat van de Nederlandse folkgroep Wolverlei werd het lied hertaald en omgedoopt in 14-18. De titel is niet zo denderend maar de manier waarop de inhoud is omgezet in Nederlands is voorbeeldig. De teneur is volledig gehandhaafd maar het is absoluut geen letterlijke vertaling. Curieus is wel dat beide uitvoeringen even lang zijn.

 

 

 

 

 


Townes van Zandt - Black crow blues (1966) (3:02)

In the beginning (Compadre 2003)
Dood komt veel voor in het werk van deze Texaanse songwriter die op 1 januari 1997 is gestorven. Dood niet als een zwart gat, als iets bedreigends. Dood ook niet als iets om naar uit te zien. Maar de dood eerder als iets dat erbij hoort. Bij het leven. In 2003 verscheen dit album. Liedjes die verloren waren geraakt. Wat iedereen zal snappen die weet hoe Townes heeft geleefd. En ook hier gaat de regel op dat elke grote artiest vanaf het begin zijn eigen, volstrekt eigen karakter, idioom heeft. In zijn latere leven heeft hij ongetwijfeld betere songs geschreven, maar de kern is er al. Als 22-jarige is hij al volop bezig met het thema dood. Hij vertelt in Black crow blues hoe zijn nabestaanden met hem als lijk dienen om te gaan.


Baby, don't lie lonesome when I'm gone
Don't mourn your young life away
Just lower me down with a prayer and a song
Just 'fore the breaking of day

It's a life worth the living, but we all gotta die
All your crying can't do me no good
Lower me down with a quick said goodbye
Pour in the black Texas mud

Townes was in zijn jongensjaren gefascineerd door het levensverhaal van Vincent van Gogh. Black crow blues is een verwijzing naar het overbekende laatste schilderij van de Nederlandse schilder van een zomers landschap waarin een vlucht kraaien vliegt.

 


Townes van Zandt - To live is to fly (1973) (3:19) en Tower song (live) (1973) (4:15)

Live at the Old Quarter, Houston, Texas (Tomato 1977)
In alle artikelen over Townes van Zandt wordt altijd dít album genoemd als dé perfecte introductie tot zijn werk. Townes was een geboren performer. Er zijn ontelbaar veel (nou ja) live albums, maar dit is inderdaad de beste.

To live is to fly bevat veel poëtische regels die tijdens een begrafenis of crematie betekenis krijgen, ook voor mensen die Townes niet kennen en wellicht voor de eerste keer zullen horen.


Days, up and down they come
like rain on a congadrum
forget most, remember some
but don't turn none away.
Everything is not enough
and nothin' is to much to bear.
Where you been is good and gone
all you keep is the getting there.

To live is to fly
Low and high,
so shake the dust off of your wings
and the sleep out of your eyes.

Goodbye to all my friends
it's time to go again
think of all the poetry
and the pickin' down the line
I'll miss the system here



The tower song bevat de mooiste regels die Townes over de dood heeft geschreven. Er zijn twee kernregels:
You built your tower strong and tall
Can't you see it's got to fall some day



Er zijn drie coupletten waarin telkens zinnen voorkomen die juist tijdens een crematie of begrafenis betekenis hebben of zullen krijgen:


So close and yet so far away
And all the things i'd hoped to say
Will have to go unsaid today
Perhaps until tomorrow
Your fear has built a wall between
Our lives and all what lovin' means
Will have to go unfelt it seems
And that leaves only sorrow

You close your eyes and speak to me
Of faith and love and destiny
As distant as eternity,
Truth and understanding
The wind blows cold outside your door
It whispers words i've tried before
But you don't hear me anymore
Your pride's just too demanding

The end is coming soon, it's plain
A warm bed just ain't worth the pain
And i will go and you'll remain
With the bitterness we tasted
A mother's breast, a newborn child
A poet's tear, and drunken smile
Can't help thinkin' all the while
Their meaning won't be wasted

Belangrijk is vooral dat je de juiste cd gebruikt. Enkele jaren geleden heeft het Nederlandse Corazong-label dit album opnieuw uitgebracht. Een prima zaak, maar een of andere technicus heeft gemeend het gesproken intro van dit liedje van deze track af te knippen. En de extra charme van dit liedje zit hem juist in dat intro. Townes hield er van om af en toe omstandig zijn liedjes te introduceren. Soms ook door een flauwe grap te vertellen. Zo ook hier over twee dronken mannen die een bar verlaten. De mop is niet zo denderend maar wel de korte zin die Townes daarna uitspreekt: O ja, wat komt er nu: "A nice little song". Inderdaad: flauwe humor, dood en dan zo'n laconieke opmerking: "a nice little song".

 

Een waardige afsluiting van een stuk of dertig liedjes over de dood die wellicht bruikbaar zijn bij voorkomende gelegenheden. Gelegenheden waar de achterblijvers zich realiseren dat er geen "perhaps until tomorrow" meer is om dingen uit te spreken.
 

HvD 8 - 30 oktober 2006 / maandag 20 juni 2022